czwartek, 3 lipca 2014

Trzy

Holly 

Harry sięgnął do swojej kieszeni i wyjął gigantyczny klucz. Myślę, że jest to klucz do otworzenia lochu. Wciąż nie mogę uwierzyć, że on mnie tu zostawi. Jaki jest jego problem? Porywa nastoletnie dziewczyny i robi z nich "lalki". On musi być psychiczny.
- Wchodź tam! - powiedział otwierając cele w lochu. Wykonałam jego rozkaz i weszłam do małej celi. Czuję się bardzo niekomfortowo. To wygląda jak więzienie -- tylko o wiele, wiele gorsze. Ceglane ściany otaczają mnie, nie ma tu światła, ani żadnego znaku elektryki; tylko kilka małych, kopcących świec. Jedyną barierą oddzielającą mnie od zewnątrz są zardzewiałe, metalowe barierki, których nie chcę nawet dotykać.
- Na prawdę przepraszam! Proszę wypuść mnie! - krzyczę do niego, łzy spływają mi po policzkach.
- Zamknij się! - Harry wrzeszczy na mnie i zamyka drzwi po czym opuszcza loch.
Zjeżdżam plecami po ścianie w dół. Co ja zrobiłam? Powinnam po prostu wrócić do klubu. Kurwa, nie powinnam nawet iść do tego klubu tej nocy.
Wszystko co mogę zrobić w tej celi to płakać. Płakać, płakać, płakać.

Harry 

Biegnę z powrotem na górę i wpadam jak burza do pokoju lalek. Wszystkie patrzą na mnie kiedy otwieram drzwi.
- Idiotki! Wy wszystkie! - krzyczę, wskazując na moje niedojrzałe lalki. Wciąż muszą się wiele nauczyć.
Juliet otwiera usta by coś powiedzieć, ale przerywam jej.
- Nie, Juliet! Myślałem że jesteście zaufanymi lalkami! Ale wy wszystkie jesteście niedojrzałymi dziwkami!
Niektórym lalkom łzy spływały po polikach.
- Jeśli któraś z was opuści ten pokój, to stanie się z nią to samo co z Beth. - krzyknąłem na nie przed wyjściem zamykając drzwi na klucz.
Moje głupie małe lalki.

Juliet 

- Wow... - tylko to słowo potrafiło wyjść z moich ust. Harry krzyczał... na mnie?
Wszystkie jesteśmy w szoku. Nigdy nie widziałyśmy Harry'ego tak złego.
- Mogę sobie tylko wyobrazić co teraz zrobi z Holly - powiedziała Anna, patrząc ze współczuciem dla Holly. To prawda. Biedna dziewczyna, musi być przerażona!
- Możemy jej pomóc uciec z lochu! - powiedziała Macy entuzjastycznie. Czy ona jest szalona? Nie możemy pomóc uciec Holly z lochu! Harry ZABIJE nas wszystkie.
- Tak - potwierdziła Jess kiwając głową - Juliet jesteś ulubienicą Harry'ego. Możesz zatrzymać go na chwilę, a my pomożemy Holly uciec! - świetnie, teraz Jess straciła rozum. Nie biorę udziału w ich małym planie. To nie zadziała a my będziemy martwe.
- Nie! On nas zabije i niby jak mam zdobyć klucz? Zostawia go w swojej sypialni, a nam tam nie wolno. - mówię przywracając dziewczynom rozumy.
- No cóż, można pójść do jego sypialni jeśli... - przerwałam Jess.
- NIE! Ok, nie! - nie wierzę że Jess może tak nawet mówić.
- Jaki jest twój problem? Jesteś jedyną która go broni - Jess mówi zirytowana
- Tak, kochasz go! - powiedziała Sarah. Uwzięły się na mnie.
- Zamknijcie się! Tylko się zamknijcie! Nie wiecie NICZEGO! - krzyknęłam na dziewczyny, przed tym jak zasłoniłam ręką usta. Czy ja na nie krzyknęłam? Są moimi najlepszymi przyjaciółkami...
- Więc to prawda! Kochasz go! Tego który jest pierdolnięty psychicznie i porwał cię! - Anna krzyknęła na mnie. Czy Anna zawsze musi być suką?
- T-ty nie wie-esz jak trudno jest, Anna - odpowiadam, plątając się w swoich słowach. Wiem, że łzy spływają mi po polikach. Nie sądzę żebym kiedykolwiek wcześniej płakała przed dziewczynami.
- Przepraszam, Jules. Nie powinnyśmy mieć nic do Ciebie i Harry'ego. - Anna powiedziała patrząc na mnie przepraszająco. Czekaj, czy Anna mnie przeprosiła?
W pokoju panuje ciężka cisza.
- Wiecie co? Chodźmy uwolnić Holly z lochu. - powiedziałam lekko się uśmiechając. Dziewczyny wiwatowały.
- Ale musimy mieć plan, nie możemy po prostu pójść. - Sarah powiedziała szczęśliwie. Ma rację. Musimy mieć dobrze przemyślany plan.
- Więc, mam plan, chodźcie tutaj wszystkie. - mówiła wskazując na swoje łóżko. - Juliet ty jedyna będziesz na zewnątrz z Harry'm. Możecie wyjść w czasie obiadu w tym czasie jedna z nas pójdzie do pokoju Harry'ego i weźmie klucz. - Liz przekazała na wszystkim swój plan. Zawsze byłam zazdrosna o Liz. Ona jest geniuszem.
- Um, Harry nie zauważy że zniknie? Idiotki. - Lola powiedziała z drugiego końca pokoju, a jej oczy nie opuściły magazynu który czytała.
- Lola ma rację, dziewczyny. Harry zauważy że nie ma jej w lochu - powiedziałam pokonana.
- Więc, najlepsze co mażemy zrobić to uwolnić ją do czasu aż Jules nie wróci z Harry'm. Możemy dać biedactwu jedynie jedzenia? Lub pobawić się w coś z nią. - Liz powiedziała do nas wszystkich.
- Okej, wchodzę w to. - powiedziałam, a wszystkie dziewczyny uśmiechnęły się. Myślę że ten plan może zadziałać.

Holly 

Jestem tu już trzy godziny odkąd Harry zamknął mnie w lochu. Umieram z głodu. Dotychczas, Harry uderzył mnie w twarz i dusił. Jak dla mnie, nie jest aż tak źle, to co Harry zrobił Jess było wiele gorsze.
Słyszę kroki dochodzące ze schodów. Kurwa. To Harry. Zaczynam hiperwentylację. Co on mi zrobi?
Zamykam oczy i zaciskam dłonie w pięści. Nie chcę widzieć jaką ma broń albo co zamierza mi zrobić.
- Psst, Holly - Sarah?
- S-Sarah? - otwieram jedno oko. To Sarah! Wstaję z ziemi i podchodzę to krat celi Co ona tu robi?
- Hej, wszyscy jedzą obiad a ja musiałam iść do 'łazienki'. - mówi i próbuje mnie przytulić przez kraty. Chichoczę.
- Julies i Harry idą dziś do kina.
- To serio pojebane - odpowiadam bardzo szybko.
- Haha, tak. Jules zamierza spróbować zatrzymać go a my w tym czasie wyciągniemy cię z celi. - informuje mnie. Jestem teraz tak szczęśliwa, naprawdę. Ta cela jest najgorsza.
- O mój Boże, Sarah, kocham was! - mówię, ponownie przytulając ją przez metalowe pręty. Sarah chichocze.
- Wrócę za około pół godziny, by wydostać się z celi. - mówiła wychodząc.
Wreszcie. Poza celą. Ale na jak długo? Co jeśli ten plan nie zadziała? I skończę jak... Beth?

Juliet

Po obiedzie biegnę na górę ubrać się w miarę przyzwoite ciuchy. Wkładam parę czarnych, obcisłych jeans'ów i jasno fioletową koszulkę bez rękawków. Ściągam kokardki podtrzymujące mi warkocze i zostawiłam moje długie, czarne włosy luzem. Nie nakładałam makijażu; bo moja twarz jest już nim pokryta.
- Pośpiesz się, Juliet! - Harry krzyczy z dołu.
- Idę! - krzyczę zbiegając z powrotem po schodach i spotykam go w drzwiach.
- Cześć dziewczyny! - mówię im wszystkim, puszczając oczko, na co uśmiechają się.
Wychodzę za drzwi trzymając się z Harry'm za rękę.
Wchodzimy do jego lśniącego, czarnego Mercedesa Benz'a. Zapinam mój pas i wzdycham. To będzie wielka noc.
Jazda jest cicha i czuję się jak zawsze. Wszystko co mogę zrobić to obserwować mały ekran w jego aucie, który kontroluje radio. Harry naciska przycisk i ekranie pojawia się widok z kamer bezpieczeństwa w dollhousie.
Kurwa.
Harry naciska kolejny guzik, a na ekranie pojawia się nieszczęśliwa Holly siedząca na niewygodnym łóżku w celi. O nie.
- Um, możemy p-proszę posłuchać radia? - spytałam Harry'ego, mając nadzieję że włączy radio i wyłączy kamery bezpieczeństwa.
- Nie, oglądam Holly, nie ufam jej. - odpowiedział, a jego oczy nie opuszczały ekranu.
Kurwa, powinnam pamiętać o kamerach. Ten plan był głupi. Harry straci całe zaufanie do dziewczyn, a zwłaszcza do mnie....

Holly 

Siedzę na drewnianej desce Harry'ego które służyło za łóżko w lochu. Nerwowo obgryzam paznokcie. Nie mogę się doczekać, aż opuszczę tą piekielną cele, nawet jeśli tylko na kilka godzin.
Słyszę kroki dochodzące ze starych, piskliwych schodów. To muszą być dziewczyny. Uśmiecham się z podniecenia.
Widzę Evie, Kylie, Macy, Sarah i Liz schodzące po schodach. Klaskam w podnieceniu ale dziewczyny nie wyglądają na szczęśliwe. Potem moje oczy się rozszerzają.
Ktoś jest za nimi pchając je w dół po schodach.
To Harry.


_______________________________________
Notka od autorki: Wiem, że nie jestem dobra w gramatyce ale w każdym razie dziękuję wam. Zazwyczaj używanie POV jest trudne, ale postaram się spróbować nie pomylić. Wiem że to tajemnicze i dziwne fanfiction ale mam nadzieję że spodoba się wam. 
Notka od tłumaczki:
 Wiem że notki od autorki nie są na bieząco bo przecież pisała je dawno i omijam takie fakty jak "dziękuję za wasze komentarze" czy "postaram się dodawać rozdziały częściej" - w każdym razie autorka za pewne by chciała byście wiedzieli co ma wam do powiedzenia. Bo to że nie czytacie tego po angielsku nie znaczy że ona wam nie dziękuje bo jednak czytacie jej wypociny. Dobra dobra już was nie męczę :D Czytajcie i błagam was KOMENTUJCIE! <3

4 komentarze:

  1. Jeej to opowiadanie jest boskie :3
    Dziękuje, że tłumaczysz ^^
    Czekam na nn
    Pozdrawiam :3

    OdpowiedzUsuń
  2. O rany, Harry jest jakiś porąbany, to prawdziwy świr o.o
    Bardzo współczuję tym wszystkim dziewczynom, z których zrobił swoje ,,lalki'', to chore :cc
    Ale mimo to opowiadanie jest bardzo ciekawe i wciągające i na pewno będę je czytać :*
    Kocham <3

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. I jeszcze dziękuję Ci za to, że to tłumaczysz :*

      Usuń
  3. bardzo fajny rozdział ;) bardzo mi się podoba :)
    http://company-arrangements.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń