Dwadzieścia trzy

Harry

Holly i ja kończymy pocałunek, ale mój mózg nadal nie funkcjonuje normalnie. Co się stało? Holly i ja tylko się pocałowaliśmy... I to była jej wina.
- Holly - mówię patrząc na mój zegarek. - powinnaś wrócić do lochu.
- Co? Myślałam że nie będę musiała już tam wracać... - powiedziała, a jej nastrój się zmienił.
- Jutro, Holly, ale teraz, po prostu idź... wróć do lochu.
- Ale ja... - przerwałem jej, cierpliwość to nie moja cecha.
- Holly, wróć do pierdolonego lochu!
- Tak, Harry - mrugając oczami na mój głos.
Holly wstaje z krzesła i wychodzi do kuchni, wracając do lochu. Wszystko co teraz potrzebuję to być samemu i trochę czasu na przemyślenie tego co się stało.
Nie wierzę, że ja i Holly znów się pocałowaliśmy i że to ona mnie zapytała. Zrobiłem to pewnie dlatego, że wziąłem Wanderfoolix, lek który utrzymuję mnie jeszcze przy zdrowiu. Wanderfoolix to lek, który sprawia, że mam halucynacje, zmiany nastroju i robi mi dobrze, robię rzeczy, których nie powinienem i to pewnie dlatego zgodziłem się pocałować Holly

Dakota

Przeraźliwe dreszcze przebiegły mi po plecach. Odkąd jestem w Domku dla Lalek mam wiele koszmarów, ale żaden z nich nie może się równać z życiem tutaj.
Odwracam się i sprawdzam zegarek. Jest 00.55. Świetnie, już nie zasnę, nie chcę by znów przyśnił mi się koszmar.
Wstaję z łóżka i postanawiam, że pójdę do kuchni po szklankę wody. Moje usta są suche, a potem spróbuję znów pójść spać, potrzebuję tylko odrobinę wody.
Idę na dół starając się pokonać tą drogę jak najciszej, ale pozostawiam odgłosy tu i tam.
Kiedy jestem już w kuchni, widzę Harry'ego siedzącego przy stole, jego twarz jest w dłoniach, a palce ściskają loki.
- Harry? Wszystko w porządku? - pytam, podchodząc do niego. Wygląda okropnie.
- Odej... - spojrzał na mnie - H-Holly?
- C...
- Holly! Kochanie! Właśnie miałem Cię wypuścić z lochów! Czuję się okropnie, dziękuję że wróciłaś.
- O czym ty mówisz Harry? - pytam, z grymasem niezrozumienia wypisanym na twarzy.
- Holly! Nie zasługujesz na lochy, jesteś zbyt miła!
Okej, o co chodzi? Harry myśli, że jestem Holly? To znaczy mamy takie same włosy i oczy, ale nie jesteśmy identyczne.
- Usiądź, porozmawiajmy - pokazuje na krzesło obok siebie, więc siadam tam.
Nadal nie jestem świadoma, co tu się dzieje.
- Harry, co... co się dzieje?
- Holly, wiesz dokładnie co się dzieje - zbliża się do mnie tak, że nasze nosy się stykają.
- Harry, powinnam iść - mówię, wstając z krzesła, ale Harry mnie zatrzymuje.
- Kochanie, Holly, zostań, możemy porozmawiać, wyjść, robić cokolwiek chcesz.
- Przyszłam na dół tylko po trochę wody, Harry... - podchodzę do szafki po szklankę.
- Holly - mówi, niespodziewanie pojawiając się za mną - powinniśmy się znów pocałować.
- Znów po-pocałować?
- Tak, jak wcześniej.
- Ty i Holly całowaliście się?
- Tak, Holly, dwa razy, jeśli mam być dokładny - robi krok do przodu, tak że nasze usta są centymetry od siebie, aż czuję jego oddech.
- Nie wiem o czym ty mów... - nie mogę dokończyć zdania, bo Harry dotyka mnie co jest dla mnie niewygodnie, jesteśmy dosłownie na przeciw siebie, a on dotyka mnie seksualnie.
Nagle uświadamiam sobie, co się dzieje. Harry myśli, że ja to Holly. Harry i Holly całowali się. To znaczy że chodzili na potajemne... randki? To dlatego zawsze wychodzą? Bo chcą być razem?
Harry już chce przycisnąć swoje usta do moich, kiedy ktoś nam przerywa.
- Dakota? - Holly stoi wstrząśnięta z opadniętą szczęką w drzwiach. Nie będzie dobrze.

20 komentarzy - nowy rozdział!

_______________________________________
SIĘ POROBIŁO :O HARRY JESTEŚ DZIWNY!